اول پاییز

پس 

از اَفرینش اَدم 

خدا گفت به او: نازنینم اَدم....

با تو رازی دارم !..

اندکی پیشتر اَی ..

اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!....

زیر چشمی به 

خدا می نگریست !..

محو لبخند غم آلود خدا ! ..

دلش انگار گریست

نازنینم اَدم!.( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید )

یاد من باش ... که بس تنهایم !!.

بغض آدم ترکید، گونه هایش لرزید!!

به خدا گفت :من به اندازه ی ....

من به اندازه ی گلهای بهشت ...نه ..

به اندازه عرش ..نه ..نه

 من به اندازه ی تنهاییت ، ای   هستی من 

 دوستدارت هستم ...

اَدم کوله اش را بر داشت 

خسته و سخت قدم بر می داشت ..

راهی ظلمت پر شور  زمین ..

زیر لبهای  خدا  باز  شنید  ...

نازنینم اَدم ...

نه به اندازه ی تنهایی من ...

نه به اندازه ی عرش...

 نه به اندازه ی گلهای بهشت !...

که به اندازه یک دانه گندم ،

 تو   فقط   یادم   باش !!!!